Lara is zestien jaar oud en zit in de vierde klas op het Parcival College. Ze groeide op in Zuidhorn, samen met haar ouders en tweelingzus. Een kennis van de atletiekvereniging nodigde haar uit om eens mee te gaan naar een meeting van The Box. Dat beviel goed. “Hoewel vrienden en familie een grote steun zijn, kunnen ze je niet altijd overal mee helpen, omdat ze niet weten hoe het voelt om transgender te zijn. Het is fijn om te praten met mensen die dat wel begrijpen. En daarnaast is het ook gewoon heel gezellig.”

Toen Lara 3 of 4 was, voelde ze zich al anders dan andere jongens. “Ik speelde alleen maar met meisjes, jongens waren zo ruig. Zo was ik zelf helemaal niet. Jongensspeelgoed liet ik links liggen; ik speelde veel liever samen met mijn tweelingzus met barbies en make up. Mijn ouders zagen dat natuurlijk ook, en die vonden dat prima. Als we kleding gingen shoppen, kochten we meestal redelijk genderneutrale kleding, maar ik mocht wel altijd accessoires van de meisjesafdeling uitzoeken: haarclipjes, sjaals, dat soort dingen. Ik geloof dat ik acht jaar oud was toen mijn moeder voor het eerst tegen me zei dat het geen probleem was als ik later besloot als meisje verder te willen leven.”

Hoewel Lara dus voelde dat ze anders was dan andere jongens, leerde ze pas later wat dat gevoel precies inhield: ze was transgender en had de uiterlijke kenmerken van een jongen, terwijl ze vanbinnen een meisje was. “In de derde klas van de middelbare school kwam ik uit de kast als homoseksueel, hoewel ik toen zelf al wel bijna zeker wist dat ik niet homo, maar transgender was. Deze stap leek toen veiliger, omdat ik geen idee had hoe erop gereageerd zou worden. Uit de kast komen als homo voelde veiliger, omdat het minder persoonlijk voelde – het was namelijk niet helemaal waar. Het idee om afgewezen worden als homo voelde daarom minder pijnlijk dan afgewezen worden als transgender.”

Van die afwijzing was echter helemaal geen sprake. “Na mijn eerste coming out heeft het een jaar geduurd voordat ik mensen vertelde dat ik transgender was. In dat jaar ben ik veel zelfverzekerder geworden, omdat ik voelde dat ik meer mezelf kon zijn en dat mensen me accepteerden zoals ik was. Na dat jaar was dus mijn tweede coming out. Ik heb toen ook mijn familie ingelicht, iets wat ik nog wel even spannend vond, omdat mijn ooms en tantes erg gelovig zijn. Maar ik had me druk gemaakt om niets, want iedereen reageerde positief. Eigenlijk waren alle reacties hetzelfde: ‘we wisten het al lang.’

Ik heb mezelf daarom weleens afgevraagd of ik niet beter veel eerder uit de kast had kunnen komen, in de brugklas al bijvoorbeeld. Maar op je elfde of twaalfde aan hormonen beginnen is wel erg vroeg, en dan had ik nog een hele tijd moeten overbruggen voordat ik verdere stappen had kunnen ondernemen. Nu sloten alle stappen goed op elkaar aan. Ik heb dus geen spijt van hoe ik het heb aangepakt. Ik zou aan iedereen die nog in de kast zit willen zeggen: blijf bij je gevoel. Niemand kan jou vertellen hoe jij met jouw situatie moet omgaan en het belangrijkst is dat jij je fijn en veilig voelt. In onze groep bij The Box zitten ook mensen die nog niet uit de kast zijn of thuis niet volledig geaccepteerd worden. Gelukkig kunnen ze tijdens onze meetings wel zichzelf zijn!”